De Dam, Amsterdam, December 2023

Mag je als straat fotograaf ‘ingrijpen’ in de realiteit die je juist wil vastleggen? Ben je als fotograaf een ‘fly-on-the-wall’, onzichtbaar voor iedereen, of ben de regisseur van je eigen beelden. De vraag is: grijp je in, ja of nee. Je hebt fotografen die dat bewust wel doen. En je hebt veel fotografen die dat niet doen. Bij het bestuderen van de fotografische stijl van veel straatfotografen viel het mij op dat je genres op basis hiervan prima kunt indelen. Neem een grootheid als William Klein. Hij was als geen ander een regisseur van zijn eigen werkelijkheid. Een van zij beroemdste foto’s, twee jongens waarvan er een zijn pistool direct op de fotograaf, vlak voor zijn camera richt, zijn gezicht verbeten kan alleen gemaakt zijn omdat William Klein deze jongens uitdaagde. De Nederlander Ed van der Elksen was bekend om zijn ‘gepraat’ , zijn flirts met vrouwen en het geven van dwingende aanwijzingen. Je moet het niet alleen kunnen. Mensen moeten het ook nog eens accepteren. Je kunt nog verder gaan in het regisseren. Philip-lorca Dicorcia ging zelfs zover dat hij acteurs inhuurde en deze liet acteren alsof ze passenten waren op straat. Aan de andere kant van dit spectrum staan grootheden als Henri Cartier-Bresson, Robert frank, Ernst Haas of Vivian Meyer. Zij registreren zonder dat je als kijker ziet dat de gefotografeerde dat door heeft.