Nieuwmarkt

Clichés moet je vermijden. Het woord ‘moet’ in de vorige zin is nog al dwingend. Van wie moet het? Is er een handboek straatfotografie waarin dat staat? Nee dus. Doorgaans zijn de platgetreden paden prima sporen om iets te leren. Na verloop van tijd parkeer je ze om zo nu en dan nog eens naar je jeugdzondes te kijken. Mijn top 8 aan clichés (of noem het ergernissen) in de straatfotografie zijn de volgende

Humor. Zo zag ik laatst een foto van een hondje die tegen aan abri plaste. De foto in de abrie liet twee fraai gehakte dames benen zien. Leuk? Best wel. Of een foto van een man op een strand, liggend op zijn buik in het zand. In de verte, tegen de zeelijn aan, een groep mensen. Deze zijn alleen als zwarte contouren te zien. De foto is zo genomen dat het lijkt dat al die mensen over zij rug lopen. Leuk? Best wel. Humor in de straatfotografie is bijna een genre op zich aan het worden. Is niet erg. En ook enorm voorspelbaar.

Foto’s van stranden en rotsen en dan gebruinde locals die van een rots de zee in duikelen. De naam ‘straatfotografie’ zegt het al: de straat. En een strand is geen straat. Vreemd genoeg blijven dit soort foto’s altijd weer hoog scoren bij foto festivals, wereldwijd. Waarom?

Spiegelingen in een plas water of etalage ruit

Symmetrie. Symmetrie heeft een dodelijke saaiheid in zich. Je fotografeert twee keer hetzelfde maar dan gespiegeld. En dat alles in een foto.

Vanuit een laag perspectief naar boven fotograferen, het zogenaamde kikvors perspectief. Nou vooruit, er zijn soms uitzonderingen (zie foto). Maar niet te vaak.

Het gebruik van flitslicht. Over het daglicht heen flitsen heet dat. Bij een tegenlichtsituatie is dit een prima oplossing om jouw onderwerp goed te belichten. Maar in een zonnige omgeving is het al snel een goedkoop effectbejag. Door het flitslicht krijgt jouw onderwerp op de voorgrond een glanzend effect. En er ontstaat een groot contrastverschil. Visueel levert dat vaak fraaie beelden op. Maar het wordt al snel een trucje. En het vervelende aan trucjes is, na verloop van tijd gaat het vervelen. Tenzij…..Het lastige aan algemeenheden, er zijn altijd uitzonderingen. Bijvoorbeeld de fotograaf Philip-Lorca diCorcia. Hij verstopte zijn flitsers in prullenbakken langs de straat om passerende voorbijgangers fraai uit te lichten. Toegeven, zijn foto’s zijn bewonderenswaardig mooi.

Met een zoomlens op een grote afstand mensen fotograferen. Ze lopen nog net niet met een camouflage pak door de straten van Amsterdam, maar het scheelt niet veel. Mensen die de straat fotograferen met een zoomlens zijn net een soort natuurfotografen. Althans, zo komt het op mij over. Het resultaat zijn foto’s van mensen, bevroren in de tijd, die onderweg zijn. Een meneer met een gek hoedje. En jonge vrouw op de fiets die de hoek om gaat. Een oudere mevrouw met een hondje. Alledaagse straatbeelden die maar niet tot leven willen komen. Tussen fotograaf en de mensen is geen enkele interactie. En dat zie jij als kijker.

Herhaling. De Nederlandse fotograaf Reinier Gerritsen heeft eerder een fotoboek gemaakt van mensen in de metro van New York. Hij staat dan op het perron en wacht tot de deur open gaat. Dan maakt hij de foto. Dat doet hij dan niet een keer. Nee, dat blijft hij doen. Totdat hi een fotoboek vol heeft geschoten met dit soort beelden. Prima. Mag. Maar ook: saai.