De Dam is het centrale plein van de stad en voor veel toeristen de eerste tussenstop tussen aankomst en hotel, Anne Frankhuis, Van Gogh Museum of de grachten. Ze zien een prachtig paleis, een oorlogsmonument, trams die voorbij razen op weg naar het Centraal station of juist in omgekeerde richting. Een plein dat maar niet mooi wil worden, een achtergrond voor ‘selfies’ en thuishaven voor honderden duiven die daar elke dag opnieuw hun rondjes vliegen. Het is de plek voor artiesten en elke zondag staan er opnieuw mensen te demonstreren. We zien warenhuizen, een kerk, Madame Tussauds, drie hotdogs-foodtrucks, een hotel en in enkele hoeken een terras verstopt. Het is en komen gaan, van stilstaan en lopen, van Amsterdammers en haar bezoekers, van mensen die samen komen en weer vertrekken. Het is het hart van de stad dat wel tikt dat maar niet wil kloppen. En elke dag opnieuw passeer ik deze plek. En telkens verwonder ik mij, en vraag mij af; wat zou ik zien wanneer ik als toerist dit Amsterdam voor eerst zou bezoeken. Het is een illusie. Dit plein kan ik alleen nog zien door mijn ogen die zo gewend zijn geraakt aan de pracht en praal van deze stad, de eindeloze stroom mensen, de tiktok-rijen, mannen en vrouwen die al om 10 uur in de ochtend achter halve liter pullen Heineken-bier zitten. Hoe langer je daar rond loopt, hoe meer je ziet. Elke dag opnieuw. En het is deze nieuwsgierigheid dat ik daar telkens opnieuw naar toe ga. Met mijn fotocamera registreer ik hoe het daglicht dit plein telkens opnieuw ensceneert omdat de voorstelling van dit theater, 24 uur per dag doorgaat.

The Dam Square is the central square of the city and for many tourists the first stopover between arrival and hotel, Anne Frank House, Van Gogh Museum or the canals. They see a beautiful palace, a war memorial, trams rushing past on the way to the Central station or, conversely, in the opposite direction. Damsquare that refuses to become beautiful, a background for ‘selfies’ and home to hundreds of pigeons that fly their laps there every day. It is the place for artists and every Sunday there are people to demonstrate. We see department stores, a church, Madame Tussauds, three hot dog food trucks, a hotel and a terrace hidden in some corners. It is and will continue to be, of standing still and walking, of Amsterdammers and their visitors, of people coming together and leaving again. It is the heart of the city that is ticking but does not want to beat. And every day again I pass this place. And every time I wonder, and wonder; what would I see when I would visit this Amsterdam for the first time as a tourist. It’s an illusion. I can only see this square through my eyes that have become so accustomed to the splendor of this city, the endless stream of people, the tiktok rows, men and women who are already sitting behind half-liter Heineken beer at 10 o’clock in the morning. The longer you walk around there, the more you see. Every day again. And it is this curiosity that keeps me going there. With my photo camera I record how the daylight stages this square again and again because the performance of this theater continues 24 hours a day.