Wat mij telkens opnieuw verwonderd is hoe mijn eigen humeur of gemoedstoestand invloed heeft op het geen ik zie en vooral wat je dus niet ziet en dus op de foto’s die ik maakt of juist niet. Ik probeer daar mij wel altijd bewust van te zijn als ik over straat loop en fotografeer. Als ik narrig ben, mijzelf ergens aan erger, en als ik daar over zit te piekeren, ben ik onbewust met mijn gedachten ergens anders dan bij de straatfotografie. Ik neem minder waar, observeer minder scherp. Een ‘leeg’ hoofd is voor mij altijd het beste. Dus ben ik in gedachte met iets anders bezig dan moet ik mijzelf even ‘herstarten’.

Dat wat wij zien wordt sterk beïnvloed hoe wij ons op dat moment voelen, ons humeur, of de zon schijnt, of je een hongergevoel hebt of juist niet. Vergelijk het maar met die fles wijn die tijdens de vakantie zo lekker smaakt. Vlak voordat je naar huis gaat besluit je nog een fles te kopen voor thuis. Wanneer je een week later die fles wijn open maakt, in de hoop weer even die heerlijke vakantie-wijn te proeven, dan smaakt deze wijn toch echt heel anders. Dan blijkt die wijn veel zuurder te zijn dan je had verwacht. Hoe kan dat nu, zul je denken. Dat zal dan wel aan die wijn liggen, denk je dan. Toch is deze wijn dezelfde als de fles die je dronk tijdens jouw vakantie. Alleen, de omstandigheden zijn nu anders. Scheen tijdens de vakantie de zon, was je ontspannen, nu je thuis bent regent het buiten en hoop je die wijn te gebruiken om weer even te ontspannen. Kortom, de omstandigheden zijn anders. En dus proef je ook iets anders. Dat wat wij ‘zien’, wordt op dezelfde wijze beïnvloed. Als je in een sombere bui bent zul je, terwijl je over straat loopt, iets anders waarnemen dan wanneer je dezelfde route loopt in een vrolijke bui.

Het ‘oog van je camera’ heeft van dit alles geen last. Mijn camera heeft geen gemoedrust, is niet gestrest of ontspannen, moe of vrolijk en heeft ook nooit honger. De camera registreert, niet meer en niet minder. Straatfotografie is leren kijken zoals het oog van de camera ‘kijkt’. Misschien is straatfotografie wel een soort ‘zen-toestand’ waarbij je zoveel mogelijk menselijke ongemakken uitgeschakeld en je alleen de verwondering toelaat van contrasten in licht en kleur.

What always amazes me is how my own mood or state of mind influences what I see and especially what you don’t see and therefore on the photos I take or don’t take. I always try to be aware of that when I walk down the street and take photographs. When I’m upset, annoyed by something, and when I’m worrying about it, my thoughts are unconsciously somewhere other than street photography. I perceive less, observe less sharply. An ’empty’ head is always best for me. So if I’m thinking about something else, I have to ‘restart’ myself.

What we see strongly influences how we feel at that moment, our mood, whether the sun is shining, whether you feel hungry or not. Compare it to that bottle of wine that tastes so good during the holidays. Just before you go home you decide to buy another bottle for home. When you open that bottle of wine a week later, hoping to taste that delicious holiday wine again, the wine tastes completely different. Then the wine turns out to be much more sour than you expected. How is that possible, you may think? You think it must be because of the wine. Yet this wine is the same as the bottle you drank during your holiday. Only, the circumstances are different now. The sun shone during the holiday, you were relaxed, now that you are home it is raining outside and you hope to use that wine to relax again. In short, the circumstances are different. And so you also taste something different. What we ‘see’ is influenced in the same way. If you are in a gloomy mood, you will notice something different while walking down the street than if you walk the same route in a cheerful mood.

The ‘eye of your camera’ is not bothered by all this. My camera has no peace of mind, is not stressed or relaxed, tired or happy, nor is it ever hungry. The camera records, no more and no less. Street photography is learning to look the way the eye of the camera ‘looks’. Perhaps street photography is a kind of ‘zen state’ in which you eliminate as many human discomforts as possible and only allow the amazement of contrasts in light and color.