Waterloopplein, Amsterdam, 2024

Straatfotografie is voor mij de verwondering voor het alledaagse en voel ik een intrinsieke motivatie om deze beelden vast te willen leggen. Je hebt geen opdrachtgever nodig. Ik trek de deur achter mij dicht en met een camera bij de hand, kan ik dwalen door de stad. Dat kan elke stad zijn, groot, klein, een dorp en overal ter wereld. Voor mij is dat Amsterdam. Of nog kleiner, alleen het oude centrum. Hoe kleiner mijn werkterrein des te meer je ziet.

Van veraf had ik zijn rode schoenen en rode sokken al opgemerkt. Ik heb de situatie eerst staan observeren, treuzelend een rondje gelopen, het licht bekeken.  Het ging mij niet om die man op het bankje. Alleen de schoenen en zijn knalrode sokken. “Mag ik je schoenen fotograferen”, vraag ik. Of ik onder behandeling sta van een psychiater.‘ Vroeger’, antwoordde ik, ‘maar dat werkte niet. De psychiater adviseerde mij dan maar te gaan fotograferen. Op straat. Dat werkte ook niet ‘ . De grap wordt opgemerkt en hij laat mij mijn gang gaan.