Zeedijk, Mascini Theater, Amsterdam, 2024

Straatfotografen die mij inspireren zijn Harry Gruyaert, Fred Herzog, Ernst Haas, Saul Leiter, Alex Webb en vooral William Eggleston. Wat deze fotografen gemeen hebben is hoe zij de wereld om ons heen in kleuren kunnen vangen. Vaak genoeg voelde ik enige jaloezie. Zij mochten werken in een wereld waar de zon altijd schijnt en kleur een voorwaarde lijkt te zijn voor een menswaardig bestaan. En ik? Ik verkeer al decennia lang in het Amsterdamse, waar de wereld wordt gedomineerd door 50 tinten baksteenrood. Waar iedereen rondloopt in donker gekleurde spijkerbroeken en zwarte jassen. Alles hier is donker gekleurd; de auto’s, het straatmeubilair, de paraplu’s die we bij ons hebben. Alleen de stoepborden voor de cafetaria’s met rode puntzak en gele patatten zijn vrolijk en tegelijkertijd troosteloos. Is dit wellicht de reden dat zoveel fotografen nog in zwart-wit fotograferen? Of is het een kwestie van beter kijken. Inmiddels weet ik dat de door mij bewonderde fotografen veel geduld hebben gehad. En dat het ook voor hun een zoektocht was om de mooie kleuren te vinden.