Marnixtraat, zomer 2023

Over straatfotografie kun je eindeloos ‘ouwehoeren’ . Wat is het wel en wat is het zeker niet. Wat straatfotografie voor mij is? Het fotograferen van mensen of de impact van mensen in de publieke ruimte. Wikipedia voegt er aan toe dat het gaat om mensen in het publieke domein zonder dat zij zich daarvan bewust zijn. Ik vind deze toevoeging triviaal. Ten eerste omdat je prima foto’s kunt maken zonder dat er mensen op staan. En ten tweede, het contact maken met jouw onderwerp is een wezenlijk onderdeel van dit genre. Ed van der Elsken (1925 -1990) is, met name in zijn Amsterdamse jaren, beroemd geworden vanwege zijn vermogen om contact te maken met de mensen op straat. Juist deze vaardigheid, leverde beelden op waardoor je als kijker ziet dat er een relatie bestaat tussen fotograaf en gefotografeerde.

Voor mij is straatfotografie meer dan alleen de straat als ‘plaats van delict’. Een zwembad, museum, bioscoop, een park, het zijn voorbeelden van plekken die deel uitmaken van de publieke ruimte. De straat is een fijne omgeving omdat er nu eenmaal veel mensen in voorkomen.  En ook de impact van de mens is daar goed zichtbaar: We zien auto’s, vuilnisbakken, huizen. De grote stad is wat makkelijker dan een klein dorp in het achterland. En hier begint mijn afbakening ook te knellen. Want, volgens deze definitie is een foto van een stamhoofd uit Tanzania voor zijn hut eveneens straatfotografie omdat er sprake is van a) een mens en b) de impact van deze persoon op zijn omgeving: de hut. Toch zullen de meeste  vinden dit niet klopt. Misschien omdat de essentie van straatfotografie is dat wij er onze eigen wereld in kunnen herkennen. En dat is bij de stamhoofd uit Tanzania voor zijn eigen hut niet het geval. Om die reden is het om  de ‘publieke ruimte’ te verkleinen door daar aan de term ‘Urbanscene’ aan toe te voegen. Of is de term ‘stadsfotografie’ wellicht toch een betere afbakening?